Donderdags zijn we 's ochtends bepakt en bezakt vertrokken naar het busstation. We moesten al snel stoppen, omdat het vreselijk begon te regenen. We hebben onze grote backpacks bij een lief mannetje gezet en zijn in een cafetje een echte Vietnamese icekoffie gaan drinken. We hadden de avond ervoor wat fruit gekocht dus dat was ons ontbijt. Toen het eindelijk droog was zijn we verder gelopen, best een eind, maar de weg was leuk, vol met stalletjes met eten en ander verkoopwaar. Tegen de lunch zijn we even gestopt bij een straattentje waar allemaal locals zaten. De backpacks konden we aan de overkant van de straat kwijt onder een afdak waar het droog was en wij kregen een heerlijke noodlesoepje.

De busreis van Hai Phong naar Ninh Binh duurde drie uur. Het was een hele chaotische, maar toch wel leuke rit. De bus zat afgelaaie vol met allemaal locals, de buschaffeur zat constant op z'n toeter en iedereen was met elkaar aan het praten of luisterde naar muziek. Rond vier uur kwamen wij aan in Ninh Binh. Daar hebben wij onze tassen gedumpt in een hotel en zijn wij een stukje gaan lopen. Onderweg een bia hoi-tje gedronken (goedkoop tapbiertje) en hebben we ergens wat gegeten. In de hotelkamer aangekomen bleek een schaafwondje onder mijn voet wat te zijn ontstoken, dus daar heeft dokter Marit (compleet met hoofdlamp en scalpel) voor het slapen gaan nog even naar gekeken.
Vrijdagochtend hebben we fietsen gehuurd en zijn we richting Tam Coc gefietst. De weg hierna toe was heel hectisch en we zijn blij dat we het overleefd hebben. Iedereen rijdt door elkaar, er wordt om de haverklap getoeterd en de regels die wij kennen hebben ze hier absoluut niet. Vanaf Tam Coc zijn we verder gereden naar Bich Dong Pagoda, onderweg nog ergens langs de weg gestopt voor ontbijt.
Aangekomen bij de Bich Dong Pagoda kwamen Marit en ik erachter dat we onze sarong vergeten waren. We probeerde met tassen onze schouders te bedekken, maar dat was niet echt een succes. Gelukkig kwam er al snel een Vietnamees meisje, met haar witte schoolbloesje, naar ons toe en even later volgende er nog twee bloesjes.
Wij konden dus alsnog de tempels op de berg bekijken. Na deze bezichting hebben we nog even geprobeerd te praten met het meisje en de rest van haar klas. Ze spraken welwat Engels, maar de woordenlijst in de lonely planet en het aanwijswoordenboek komen goed van pas.
Op de terugweg nog even gestopt voor de lunch en na wat noodles met groente zijn we terug gefietst naar het hotel. Daar konden we nog heerlijk even douchen, hebben we wat gegeten en kon ik met mijn voetje in een betadine badje.
's avonds hebben we de sleeperbus gepakt naar Hue. Dit was jammer genoeg niet zo een succes als de trein. Je stoel kon inprincipe helemaal plat, maar was niet lang genoeg etc. De foto spreekt voor zich..
Vrijdagochtend zijn we om negen uur aangekomen in Hue, we hebben wat door de stad gelopen en om vijf uur was er gratis bier in het hostel. Daar leerde we Manuel, een Spaanse Canadees, kennen. Na een aantal biertje zijn we met z'n allen wat gaan eten om daarna weer net op tijd terug te zijn voor happy hour bij het hostel..
De volgende dag begon wat moeilijk, maar uiteindelijk zijn we toch naar de citadel gegaan. De meeste bezichtigheden in hue vallen binnen de muren van deze citadel. Er is een emperial enclosure, een schitterende ingang: de Ngo Mon gate, een paleis uit 1803, de forbidden purple city en nog vele andere dingen. In de citadel werd ik pas echt ziek en Juul en ik besloten na toch wel 3 uur in de citadel te zijn geweest een cyclo te huren. Deze bracht ons snel terug naar het hostel. En toen Marit vervolgens te voet arriveerde, constateerde zij dat ik misschien toch wel een virusje had. Toch handig reizen met een dokter!
De dagen erna heb ik vooral geleefd op pillen en ORS. En ook de busreis naar Hoi An op de maandagmiddag heb ik overleefd. Dinsdags voelde ik me nog steeds erg beroerd, maar ben toch met meiden het oude stadsdeel van Hoi An in gegaan. Hoi An is ook weer een plaatje, met hele mooie gebouwen, smalle straatjes en honderden tailors. Aan het eind van de middag was ik gesloopt, maar ben 's avonds toch nog even mee geweest naar een tailor.

Vandaag was de eerste dag dat ik me echt wat beter voelde. Dat was maar goed ook, aangezien Marit en ik een tripje naar My Son hadden gepland. InMy Son staan ruïnes van Cham Towers, een koninkrijk wat tussen de 2e en 15e eeuw erg populair was. Het was onzettende gaaf en de omgeving was prachtig!