Maandags komen wij met een local bus aan in Battambang. In ons guesthouse ontmoeten wij Joep, een Nederlandse jongen met wie wij de volgende dag naar de bamboo train gaan. Dit is niet meer dan een karretje op een rails met een kleedje. Het gaat best hard en je voelt elk onevenheidje in de rails. Maar wel weer een leuke en spannende ervaring.

's Middags brengt onze tuk tuk-driver ons naar een weeshuis. We hebben potloden, pennen en schrifttjes voor ze gekocht en als de monnik, die het weeshuis in 1992 heeft opgezet, ons wat verteld over het weeshuis komen de kinderen met zn allen om ons heen zitten. Als wij even later een rondleiding krijgen voel ik ineens een klein handje die mijn hand stevig vastpakt en niet meer loslaat. Een poppetje, ik zou dr zo mee naar huis willen nemen! Ook gaan we in de tuk tuk met zo'n tien kinderen nog even kijken bij hun tuin, waar ze rijst en groenten verbouwen. Hier spelen we tikkertje en paper, siccor & stone. Het zijn schatjes van kinderen!

Op de weg terug naar het weeshuis begint het keihard te regenen. We stoppen zoveel mogelijk kinderen droog in de tuk tuk, die het heel moeilijk heeft om ons over de modderige weg te rijden. We glijden bijna een keer van de weg, maar komen dan weer goed bij het weeshuis aan. We nemen afscheid van de kinderen en de monnik en gaan dan weer richting het guesthouse

's Avonds eten wij met Joep en nog een ander Nederlands meisje een laatste amok maaltijd. De volgende dag gaan wij namelijkmet de bus naar Thailand. Bij de grensduurt het even voordat we ons visum hebben, maar rond vier uur stappen we eindelijk de minivan in die ons naar Bangkok zal brengen. Dat wij deze rit overleefd hebben, daar sta ik nog steeds versteld van. De chauffeur vond het nodig om met 100 km overal door en overheen te rijden. Wij zaten met z'n drieën op de achterste bank en zaten regelmatig tegen het dak van de minivan..
Aangekomen in Bangkok hebben wij op de Soi Rambuttri naar een guesthouse gezocht en na het eten (mijn allereerste patthai) hebben we op de Kao San road langs de vele stalletjes met kleding, zonnebrillen en juwelen gelopen.
De volgende dag was een lange dag, we zijn begonnen bij het Royal Palace,the reclining buddha, daarna de grote mall; bestaande uit drie gebouwen met shopping centra en als afsluiter de voetbalwedstijd op Kao San road met aardig wat Nederlanders die wij op straat hebben geronseld om met z'n allen het Nederlandse team te supporten. De wedstrijd begon bij ons om half twee, dus we waren gesloopt toen ze gewonnen hadden!
Vrijdags waren we wat later wakker dan normaalen hebben we het rustig aangedaan. We hebben 's middags heerlijk naar Sex in the City II gekeken en 's avonds hadden wij onze laatste avond met Marit.

Julia en ikzijn zaterdagochtend per trein naar kanchanaburi gereisd. We zitten in een heel relaxed guesthouse met hangmatten en palmbomen. Onze eerste dag hier zijn we naar het Thailand-Burma railway museum geweest. Julia had hier een afspraak met een medewerker van het museum over haar opa, die meegewerkt heeft aan de railway. Hij is, toen Singapore zich overgegeven heeft, gevangen genomen door de Japanners en werd gedwongen met duizenden andere prisoners of war (voornamelijk Engelsen, Nederlanders, Australiers en Aziaten) een railway aan te leggen naar Burma. Van de ongeveer 17.000 Nederlanders zijn er ongeveer 2.500 overleden aan de gevolgen van de ermbarmelijke omstandigheden in de werkkampen. In de kampen waren ziektes zoals cholera en difterie, de gevangenen werden geslagen als zij niet hard genoeg werkten, ze kregen niet genoeg eten en medische zorg was niet of nauwelijks aanwezig. Naast het museum ligt de begraafplaats waar restanten van de slachtoffers liggen die zijn overgebracht uit de 'begraafplaatsen' die de gevangenen zelf gemaakt hadden naast de spoorwegkampen.
's Avonds hebben Julia en ik voetbal gekeken (Engeland-Duitsland) in de kroeg, waar wij een Nederlander (woont in Bangkok en heeft zn eigen reisorganisatie) tegenkwamen die ons geholpen heeft met het voorbereiden van ons scooterdag de volgende dag.
Maandags gingen wij vlak voordat we de scooter gingen huren nog even ontbijten. In het restaurant ontmoeten weeen briljante vent: Brabander die 10 jaar geleden naar Thailand kwam met z'n 80 kilo, nu inmiddels 130 kilo weegt en volgens zijn Thaise vrouw een lamzak is. Ons gesprek begonmet de volgende openingszin:
'Hebben jullie de bitterballen hier al geprobeerd. Erg lekker, maar ik was wel de volgende dag aan de race'. Wat een vent!!
Nadat we de scooter getest hebben zijn we opweg gegaan naar Hell Fire Pass, zo'n 80 km buiten Kanchanaburi. Een schitterende rit en na 2 uur op de scooter te hebben gezeten kwamen we eindelijk aan! We zijn eerst door het museum gelopen en hebben toen de track langs Hell Fire Pass met audiotour gedaan. Hell Fire pass is een pass waar door de gevangenen een stuk railway dwars door de passaangelegd moest worden. De gevangenen hadden hiervoorbijna geen gereedschap en dit is dus grotendeels met hamer en beitel gedaan. Op dit stuk van de rails zijn dan ookde meeste doden gevallen. De gevangenen moesten op een gegeven moment dag en nacht doorwerken en in het regenseizoen brak hier cholera uit.
Na hier een uurtje rond te hebben gelopen zijn we naar karsea cave gereden. Hier is een stukje spoorweg waar je langs kan lopen en kan je goed de constructie zien van de brug met daarop de spoorlijn die ook door de gevangenen gebouwd moesten worden.Nadat wij ernstig dreigende wolken aan zagen komen zijn we begonnen aan de terugrit. Gelukkig hebben we onderwegniet al teveel regen gehad en waren wij rond zeven uur weer terug bij het guesthouse. 's Avonds zijn wij in vol oranje ornaat, maar ons pijnlijk bewust van het feit dat marit niet meer bij ons is, naar de kroeg gegaan.
Vanochtend zijn we nog even met de scooter naar de bridge over the river Kwai gereden. Hierna hebben we de scooter weer ingeleverd. Voor mama: Bij de scooterverhuur hadden ze hele lieve puppy's en Juul moest me daar wegtrekken omte gaan ontbijten. Ik kan die met de lange oren wel meenemen?!
De rest van de dag hebben we heerlijk in de hangmatten gelezen en muziek geluisterd, tot het moment dat julia naast haar keek en recht in de ogen van een groene treesnake keek. Deze vond het nodig om bij haar in de hangmat te komen liggen. Inmiddels zit Juul weer ontspannen in haar hangmatje met een boekje.. (en kijkt om de drie minuten nerveus en met zweet op haar bovenlip omhoog naar waar de slang verdwenen is.)